ΧΙΟΣ : Μ. Τρίτη πρωί. Την ώρα της “ροδοδάκτυλης αυγής” που υμνεί ο Όμηρος, ένα εμπορικό πλοίο από τα εκατομμύρια που πλέουν ταυτόχρονα στον πλανήτη διαπλέει τα νερά μεταξύ Ψαρών και Βολισσού.Ουδέν αξιοσημείωτο!
Στον “κόσμο τον μικρό, τον μέγα” συμβαίνουν μόνο όσα καταγράφονται στα δελτία ειδήσεων…
Οι κύκλοι της ζωής δεν χωράνε σε 2λεπτα ρεπορτάζ. Στριμώχνονται!
Μετράμε τα μποφόρ, τη θερμοκρασία, τις αργίες, την τιμή του αρνιού, τους νεκρούς στην Παλαιστίνη. Ημέρες νοσηλείας, θεραπείες, άυπνες νύχτες…
Όχι δεν είναι εκ παραδρομής. Με αυτήν τη σειρά.
Δίπλα μας;…
Τα κύματα της θάλασσας και της ζωής. Εναρμονισμένα.
Και εμείς ανάμεσα τους. Πότε καταμεσής του πελάγου πότε στη ζεστή αμμουδιά. Σπανίως…
Μ. Τρίτη πρωί. Θα μπορούσε να μην ήταν. Συνέβη.
Μια φωτογραφία πολλές ζωές…
Ένα εμπορικό πλοίο διαπλέει το πολυσύχναστο θαλάσσιο πέρασμα μεταξύ δυτικής Χίου -Ψαρών εκεί που οι παραλίες οδηγούν στο προσκύνημα της Αγίας Μαρκέλλας.
Ποιος θα έδινε σημασία στο πλοίο που αχνοφαίνεται;
Μια κουκίδα σε έναν ναυτικό χάρτη.
Μόνο που εκείνο το πρωί, 3 μίλια από την χιώτικη παρθένα παραλία, διαστάλθηκε!
Έγινε ολάκερος πλανήτης!
Στην σιγαλιά του πρωινού μπορούσες να ακούσεις ακόμη και των ήχο των μηχανών…
Τους χτύπους της καρδιάς ενός νέου μηχανικού. Ανέβηκαν! Απότομα.
3 μίλια από το νησί του… Μόνο 3 μίλια! Έτσι να έκανε με το χέρι του θα χάιδευε την Βολισσό, τις παραλίες της που έμαθε μπάνιο, τα ξέγνοιαστα, οικογενειακά καλοκαίρια.
Μπορεί και να έβρισκε ακόμη τους πύργους με άμμο που έφτιαχναν με τον αδελφό τους γονείς και τους φίλους…
Θα άναβε κερί στην Αγία Μαρκέλλα όπως συνηθίζουν οι Χιώτες ναυτικοί, πριν μπαρκάρουν και όταν επιστρέφουν.
Μπορεί να πήγαινε μέχρι το Αγίασμα όπως κάθε Ιούλιο στην χάρη Της με τον παππού και την γιαγιά…
3 μίλια και 20 χρόνια ζωής από τότε…
Με πάνες και μπρατσάκια. Με πλαστικά φορτηγά, φτυάρια, τσουγκράνες και χρωματιστά καράβια για την παραλία.
Στην άμμο της, που τώρα έβλεπε στο βάθος από το πλοίο που είναι ναυτολογημένος…
3 μίλια, 20 σχεδόν χρόνια μετά…
Πόσα κύματα πέρασε,
συν Αθηνά;
Έτσι να έκανε, θα έπεφτε στην αγκαλιά του πατέρα που τον πρόσμενε με τα κιάλια στην παραλία. Για να διαβάσει έστω το όνομα του πλοίου στην πλώρη…
Των αγαπημένων. Θα μύριζε το γιασεμί της αυλής.
Έτσι και κοίταζε πίσω, έβγαζε τα προστατευτικά στα ακουστικά για το θόρυβο της μηχανής μπορεί και να άκουγε την φωνή της μητέρας του από τα 3 μίλια και τα 20 χρόνια.
“Οδυσσέα πρόσεχε! Έλα να σου φουσκώσω τα μπρατσάκια. Αντηλιακό να βάλεις και καπέλο, μην πειράζεις τον αδελφό σου…”
Τώρα η φωνή της Μάννας λέει: “Στην ευχή μου, ακόλουθα την ρότα της Ψυχής σου”.
Το “μου λείπεις” το ‘κρυψε μουσκεμένο κάτω από το μαξιλάρι της!
Ψίθυρος, αέρας, λιβάνι από την εκκλησία…