ΧΙΟΣ :   Βρέ Τσιτσιπά,Εμένα ο πατέρας μου, όταν ήμουν πιτσιρίκι, μέσα 10ετίας τού 1950 – 1960, τραγουδούσε τή Ramona, ένα Αμερικανικό πασίγνωστο τραγούδι τής εποχής!
Όχι δεν ήταν τραγουδιστής… Σουρομένος ήτανε!
Όταν τον άκουγε η μάνα μου να το τραγουδάει καθώς τρέκλιζε να ανέβει το ανηφοράκι τού Αγιού Σιδέρου για να έρθει στο προσφυγικό σπιτάκι, δύο καμαρούλες μια σταλιά, γύρω στά μεσάνυχτα κάθε Σάββατο (πού πληρονονταν οι εργάτες και είχαν δραχμές για να πιούν – όλοι λίγο πολύ – κρασί στο καφενείο τού Δροσινού, που ήταν σχεδόν απέναντι από τήν Πόρτα Ματζόρε τού Κάστρου της Χίου) έτρεχε έντρομη και άδειαζε τήν πιατοθήκη, γιατί ήτανε και ζημιάρης. Και μάς σκέπαζε εμένα και τά αδέρφια μου μέχρι και το κεφάλι με καμιά κουβέρτα παραπάνω μήπως βρεί πού έχει κρύψει τά πιάτα και σπάζοντας τα κάποιο κομμάτι μάς τραυματίσει…  Κι εμείς κουκουλομένα φοβόμαστε με τη μάχη πού γίνονταν πάνω από τά κεφάλια μας.
(Μέχρι πού η γιαγιά μου τής είπε το μυστικό και σιγά σιγά όλα τά σπασμένα πιάτα αντικαταστάθηκαν με τσίγκινα.)
Και όμως παρόλο το φόβο, αρκούσε μετά πού ηρεμούσε και με πετούσε με αγάπη στον αέρα για να με ξαναπιάσει πρίν σκάσω στο έδαφος, πράγμα πού ήξερε ότι μού άρεσε και γελούσα, να τόν ξανααγαπώ!
   Στήν ηλικία πού εσύ έπιασες ρακέτα, στη 2η τάξη τού Δημοτικού σχολείου, εγώ δούλευα στού Κώστα Ψυχιά το κρεοπωλείο (Μαρτύρων 13, τώρα Δημήτρη Ψυχιά) και ξεκοκάλιζα ή πήγαινα τά κρέατα σέ σπίτια, με αμοιβή μιά οκά κρέας και 25 δραχμές τήν εβδομάδα, γιατί ο πατέρας μου δεν είχε σταθερή δουλειά. Δεν με έστειλε εκείνος στη δουλειά. Μόνος μου πήγα όταν άκουσα τή μάνα μου πού πήγαινε αραιά και πού να τής δώσει κόκαλα για να μάς κάνει σούπα να ρωτάει ένα μεγαλύτερο γειτονόπουλο ότι “ο Ψυχιάς ζητάει παραγιό.”
Εσένα δεν ξέρω πόσων χρονών σού αγόρασε ο πατέρας σου ποδήλατο, αλλά εγώ πήγα παραγιός σε μανάβικο (Κούρτη, γαμπρού τού Φουσφούκα) για να έχω “δικό μου” τά βράδυα και τίς Κυριακές το ποδήλατο τού μανάβη πού πήγαινα τά ψώνια στά σπίτια τίς καθημερινές.
   Και ένοιωσα υπερήφανος για τόν πατέρα μου όταν οι γείτονες έκαναν έρανο και τού έδωσαν 2 μεροκάματα για να φτιάξει – χτίσει το περιτριγυρισμα του μεγάλου πηγαδιού απέναντι από τόν Άγιο Σίδερο, (κάτω από τή μεγάλη τσικουδιά πού κάναμε κούνιες, μήν πέσει μέσα κάνα παιδάκι και πνιγεί,) λές και έχτισε τόν Πύργο του Άιφελ!  (Ακόμη μού το λέει το τότε γειτονόπουλο Αντώνης Σακαράκης… “Ρε Δημητρό θυμάμαι τόν πατέρα σου πού μάς έφτιαξε το πηγάδι, έβαλε και καπάκι πού το άνοιγαν οι μεγάλοι για να ανασύρουν νερό και μετά το έκλειναν και το ασφάλιζαν και δεν φοβόμαστε πιά μήν πέσουμε μέσα!”
   Όταν πέθανε ξαφνικά, ήμουν στην 1η τάξη τού Γυμνασίου Αρρένων, έκλαιγα μιά βδομάδα και με παρηγορούσαν συνεχώς οι συμμαθητές μου! Θέλησα να σταματήσω το σχολείο για να δουλέψω γιατί είχα άλλα 5 μικρότερα αδέρφια αλλά η μάνα μου δεν με άφησε δουλεύοντας εκείνη περιστασιακά στήν Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου και νυχτέρια στό χάρτομα τών μανταρινιών σέ κασακια για να τά εξάγουν στη Ρωσία.
   Όταν μπαρκάρισα, και σάν Δόκιμος Πλοίαρχος πήρα το πρώτο μου μισθό λυπήθηκα πού δεν είχα κι εγώ έναν πατέρα (όπως και νά ήταν, αφού αυτός με έφερε στο κόσμο) να τόν βοηθήσω και να τόν ξεκουράσω και ξανάκλαψα πάλι πού τόν θυμήθηκα!
 Και αμέσως από τήν Ιαπωνία πού είμαστε καί θά πηγαίναμε στη Βαλτιμόρη τής Αμερικής, ελλείψη κανονικού πατέρα αγόρασα ένα ακριβό δώρο για τον θετό μου πατέρα κάποιον John Henry, πού με ένα μηνιαίο έμβασμα 30$ δολλαρίων  με είχε υιοθετήσει μέσω τής Αμερικανικής Πρόνοιας.
Άσχετο άν μετά πού φθάσαμε, μόλις μπήκα στο τραίνο για να πάω στη διπλανή πολιτεία πού έμενε, με συνέλαβαν μετά από μία ώρα οι αξιωματικοί τού Ιμιγκρεσίου (αλλοδαπών) και ήταν έτοιμοι να με απελάσουν για Ελλάδα σύμφωνα με τόν νόμο, αλλά δακρυσαν με τήν ιστορία μου και με πήγαν πίσω στο βαπόρι!
   Άλλωστε με τόν πατέρα σου δεν πήγες και άσχημα…  Με τη βοήθεια του και τή δική του φυσικά αξία και ικανότητες έχεις φθάσει και 3ος στήν παγκόσμια κατάταξη (ATP) πρίν 3 ακριβώς χρόνια, και 4ος πέρσι!
Άν είχες άλλο πατέρα πού δεν θα ασχολούνταν με το τένις να σέ διδάξει, πυθανον να γινοσουν ένας άγνωστος ανώνυμος δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος πού θά πάσχιζε να τά φέρει βόλτα με τήν ακρίβεια στη χώρα μας! Άσε πού άν είχες το δικό μου θα σέ έκανε μπετατζή με αποτέλεσμα να υπέφερες γιατί τά ποδαράκια σου είναι πολύ αδύνατα.

   … Αυτά τα ολίγα περί πατέρα Στέφανε Πού σέ έχω και φίλο στο Facebook, αλλά δεν θα σέ σβήσω γιατί πιστεύω ότι τά είπες πάνω στά νεύρα σου, αλλά άν δεν μπορείς να τά συγκρατήσεις και να μήν απαντάς έτσι στον πατέρα σου, πώς θα απαντάς στά χτυπήματά τής ρακέτας τού Τζόκοβιτς;