ΧΙΟΣ : Όταν πριν 35 περίπου χρόνια ξεκίνησα την επιχειρηματική μου δραστηριότητα , όπου καλά-καλά δεν ήξερα πως δουλεύουν οι επιταγές, αναρωτιόμουν πως μπορούν να είναι κερδοφόρα τα τραπεζικά ιδρύματα, αφού τα επιτόκια χορηγήσεων και καταθέσεων ήταν πολύ κοντά με κίνδυνο τη μη εξόφληση των δανείων απ’ τους κακοπληρωτές πιστωτές συν άλλες χρεώσεις που δεν υπήρχαν. Τα χρόνια πέρασαν, τα μοντέλα άλλαξαν και ήρθαμε σήμερα να μιλάμε για υπερκέρδη τραπεζών χωρίς προηγούμενο.Δεν αντιπολιτεύομαι τη σημερινή κυβέρνηση αλλά με την ανοχή των κυβερνόντων των τελευταίων ετών φτάνουμε σε μια απερίγραπτη κατάσταση αφού ουσιαστικά βάζει τα τραπεζικά ιδρύματα συνεταίρους στις επιχειρήσεις μας. Δε μπορεί να προκύπτουν σοβαρές χρεώσεις με το έτσι θέλω. Δε μπορεί η χρήση της κάρτας με τις προμήθειες επί των αγορών να φτάνει το 3%. Δε μπορεί η ψαλίδα των επιτοκίων χορηγήσεων, καταθέσεων να φτάνει και να ξεπερνάει το 15%. Η επαναστατική γυμναστική είναι σίγουρο πως δε φέρνει αποτελέσματα.
Η πολιτεία θα πρέπει επιτέλους να βάλει φρένο σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση η οποία ουσιαστικά δίνει τη δυνατότητα σε όλους αυτούς τους τραπεζικούς ομίλους να δρουν ανεξέλεγκτα. Η ειρωνεία σ ’όλο αυτόν τον εμπαιγμό είναι η διαφημιζόμενη εταιρική κοινωνική ευθύνη με δράσεις, υποτροφίες, περιβαλλοντολογική ευαισθησία κα., που μας τυφλώνουν τα μάτια.
Παράλληλα πιστεύω ότι όλοι εμείς μπορούμε να αντιληφθούμε οτί έχουμε δύναμη, μποϊκοτάροντας το τραπεζικό σύστημα. Για παράδειγμα, να μη χρησιμοποιούμε «για ψηλού πήδημα», κύρια τις χρεωστικές μας κάρτες. Για να μη παρεξηγηθώ, αποδείξεις θα πρέπει να ζητάμε σ’ όλες μας τις συναλλαγές αλλά δε μπορεί για 5-10 ακόμα και 50€ να πληρώνουμε με κάρτα. Είναι αλήθεια αυτό που επανειλημμένα έχουμε διαβάσει, ότι το 50ευρω χάνεται μέσα στο τραπεζικό σύστημα μετά από 20 με 25 χρήσεις της κάρτας. Αν το συνειδητοποιήσουμε όλοι αυτό, τα χρήματα που συσσωρεύονται από τις προμήθειες είναι υπέρογκα. Πριν από μερικούς μήνες είχα αρθρογραφήσει για το ίδιο θέμα.
Πρέπει να προκύψει μια επικοινωνιακή οργή, μια μαζική αντίδραση του επιχειρηματικού κόσμου για να μπορέσουμε να φρενάρουμε και να αντιστρέψουμε τη κατάσταση. Δε μπορεί σε 100 χιλιάδες συνολικών εισπράξεων, που ξέρω πως ήρθαν στο ταμείο, να έχω συνεταίρο το Χ τραπεζικό ίδρυμα που μου υφαρπάζει 2-2.5 χιλιάδες ευρώ. Δε μιλάμε για χρήματα από τα κέρδη, αλλά από τον τζίρο. Αν υπολογίσουμε όλα τα υπόλοιπα, εργασιακά, ασφαλιστικά, φορολογικά, ενεργειακά κα., η κατάσταση ξεφεύγει. Ας αναλογιστεί η πολιτεία λοιπόν, αν θέλει υγιείς επιχειρήσεις, εύρωστες με αναπτυξιακή προοπτική, προσφέροντας θέσεις εργασίας, καταβάλλοντας φυσιολογικούς φόρους, ή θέλει να συρρικνώσει ακόμα περισσότερο τη ραχοκοκαλιά της μεσαίας επιχειρηματικής κοινότητας, προς όφελος των μεγάλων trust , των απρόσωπων μεγάλων επιχειρήσεων , δίνοντας σ ’όλους μας την χαριστική βολή.
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά και εμείς του μεσαίου επιχειρηματικού χώρου και ο κάθε πολίτης ξεχωριστά με τη μεγάλη καταναλωτική του δύναμη που έχει αλλά κυρίως η πολιτεία , νομοθετώντας με μέτρα που θα φρενάρουν τη λυσσαλέα όρεξη, τα υπερκέρδη του τραπεζικού συστήματος δίνοντας τη δυνατότητα στην υγιή επιχειρηματική κοινότητα να λειτουργεί ισόρροπα με ξεκάθαρους όρους και προοπτική.
