ΛΕΣΒΟΣ:

Δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή από Πολιχνιάτη που έχει όλα τα δίκια του κόσμου αλλά….:Ήρθα στο χωριό μου, στον Πολιχνίτο, για να περάσω το καλοκαίρι, να ανασάνω από την πολύβουη πόλη και να δω τους ανθρώπους μου. Είχα σκοπό να μείνω μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου. Αντί για αυτό, αύριο φεύγω.Και δεν φεύγω γιατί το αποφάσισα εγώ. Φεύγω γιατί με διώχνουν. Με διώχνει η απουσία νερού. Το πιο αυτονόητο αγαθό, το θεμέλιο της ζωής, λείπει από τον τόπο που γεννήθηκα.Έκανα υπομονή μέρες πολλές. Μεγάλη υπομονή. Πιστέψτε με!  Άκουσα υποσχέσεις, συσκέψεις, αποφάσεις. Μίλησα με γείτονες, με εκπροσώπους της Δήμου, με ανθρώπους της ΔΕΥΑΛ. Όλοι έδιναν εξηγήσεις, όλοι κατέθεταν προτάσεις. Μα αποτέλεσμα μηδέν. Οι βρύσες ξεράθηκαν, τα σπίτια έμειναν διψασμένα, κι εμείς οι κάτοικοι γίναμε θεατές ενός δράματος που μοιάζει να μην έχει τέλος.Δεν φεύγω με απογοήτευση. Δεν φεύγω με θλίψη.
Φεύγω με οργή.Οργή γιατί ο Πολιχνίτος δεν αξίζει αυτή την ταπείνωση. Οργή γιατί οι υποδομές αφήνονται να καταρρέουν, οι πηγές να χάνουν το νερό τους στο δάσος, οι γεωτρήσεις να μένουν ανενεργές. Οργή γιατί ολόκληρη η περιοχή μας βιάζεται από την αδιαφορία, την ανικανότητα και τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες.Δεν ζητήσαμε τίποτα παράλογο. Ζητήσαμε νερό. Ζητήσαμε το αυτονόητο δικαίωμα να ζούμε αξιοπρεπώς στον τόπο μας. Και πήραμε μόνο κενές υποσχέσεις.Αύριο φεύγω από τον Πολιχνίτο.
Φεύγω πριν την ώρα μου.Δεν ξέρω αν θα ξανάρθω τα επόμενα καλοκαίρια. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που φεύγω από τον Πολιχνίτο, κουβαλώ μαζί μου τη λαχτάρα να ξαναγυρίσω. Εδώ είναι οι ρίζες μου, εδώ έζησα τα παιδικά μου χρόνια, εδώ πάλεψα για να κρατήσουμε το χωριό μας ζωντανό. Κάποτε δώσαμε μάχες για δρόμους, για σχολεία, για τις υποδομές μας. Αγωνιστήκαμε να μείνει το χωριό όρθιο και να μην ερημώσει.Σήμερα όμως νιώθω ότι όλα αυτά πάνε χαμένα. Όσοι διοικούν δεν φαίνεται να έχουν παλέψει ποτέ για τίποτα. Δεν έχουν ιδρώσει, δεν έχουν βρεθεί στην αγωνία του συγχωριανού που ανοίγει τη βρύση και βλέπει μόνο αέρα. Δεν έχουν νιώσει τι θα πει να περνάς μέρες ολόκληρες χωρίς το πιο βασικό αγαθό. Μιλούν για σχέδια, για επιτροπές και για αποφάσεις, μα το χωριό διψά. Και η δίψα αυτή δεν είναι μόνο για νερό∙ είναι δίψα για ευθύνη, για σοβαρότητα, για πραγματικό ενδιαφέρον.Αντί για φροντίδα, βλέπω αδιαφορία. Αντί για όραμα, βλέπω απλές διαχειρίσεις της στιγμής. Αντί για αγώνα, βλέπω παραίτηση. Και αυτό πονάει περισσότερο από τη δίψα. Γιατί το χωριό μου δεν το αξίζει.