ΚΑΛΥΜΝΟΣ:
<!–
Error: wp_booster error:
td_api_base::get_key : a component with the ID: single_template_9 Key: show_featured_image_on_all_pages is not set.
/home/kalymnos/public_html/wp-content/plugins/td-composer/legacy/common/wp_booster/td_api.php (rara-error)
–>
Στο άρθρο του με τίτλο «Η δική μου Κάλυμνος», που φιλοξενήθηκε στην έντυπη και ψηφιακή έκδοση της εφημερίδας Documento, ο ιατρός Παθολόγος Ιωάννης Κουλλιάς καταθέτει μια προσωπική μαρτυρία για τον τόπο που τον γέννησε και τον διαμόρφωσε. Μεγαλωμένος στο νησί μέχρι τα φοιτητικά του χρόνια, έφυγε για σπουδές και ειδικότητα, αλλά η ζωή τον οδήγησε ξανά πίσω, όπου εδώ και 25 χρόνια ασκεί την ιατρική ως ιδιώτης. Μέσα από το κείμενό του αναδεικνύεται η διττή ταυτότητα της Καλύμνου: ο βραχώδης, σκληρός τόπος με τις άγριες φυσικές ομορφιές, αλλά και οι άνθρωποι που με την απλότητά τους, τη φιλοξενία τους και την ιστορική τους εμπειρία από τη σφουγγαροσύνη, διαμορφώνουν ένα ιδιαίτερο ήθος.
Ο Γιάννης Κουλλιάς μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές της επιστροφής, για τη δημιουργική του εμπλοκή με το τοπικό θέατρο και την ποίηση, για την αίσθηση κοινωνικής χρησιμότητας που αντλεί καθημερινά από την ιατρική του ιδιότητα, αλλά και για τις νέες προοπτικές που έχει φέρει στο νησί η διεθνής αναρριχητική κοινότητα. Την ίδια στιγμή δεν παραλείπει να εκφράσει τις προσωπικές του ελλείψεις –τη νοσταλγία για τις μουσικές παραστάσεις και το πνευματικό γίγνεσθαι της πρωτεύουσας, τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο– ούτε και τις ενστάσεις του απέναντι στις διαχρονικές παθογένειες της εξουσίας και της έλλειψης παιδείας.
Η «δική του Κάλυμνος» είναι ταυτόχρονα τόπος, μνήμη, άνθρωποι, αλλά και ένας καθρέφτης της δικής του πορείας∙ ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη, κατανόηση και ειλικρίνεια προς το νησί που συνεχίζει να τον εμπνέει και να τον κρατά ριζωμένο
Παραθέτουμε το πλήρες άρθρο του Γιάννη Κουλλιά όπως δημοσιεύτηκε στο “Documento”
Γιάννης Κουλλιάς
18 Αυγούστου 2025
Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στο νησί της Καλύμνου μέχρι τη φοιτητική ηλικία, στη συνέχεια έφυγα για σπουδές και ειδικότητα (Παθολογία) και επέστρεψα μόνιμα πριν από 25 χρόνια, ασκώντας την Παθολογία ως ιδιώτης γιατρός.
Οταν μιλάμε για έναν τόπο, προσωπικά αντιλαμβάνομαι αφενός το τοπίο και αφετέρου τους ανθρώπους του τόπου που καθορίζουν τη συνθήκη της διαβίωσης. Οσον αφορά το τοπίο, μπορώ να πω ότι το νησί μου έχει πολλές φυσικές ομορφιές με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Σχετικά με τους ανθρώπους και τις συνθήκες διαβίωσης θα κάνω μια μικρή αναδρομή στην πορεία της οπτικής μου επ’ αυτού, κάτι που με βοηθά να δώσω ένα πιο ολοκληρωμένο στίγμα για τον τόπο μου
Η πρώτη μου εντύπωση για τον τόπο στην προ σπουδών εποχή ήταν αποπνικτική, γιατί υπήρχε η γνωστή δίψα για ζωή, για τα ωραία της πρωτεύουσας, για ταξίδια και για το «ταξίδι» του βίου. Τελειώνοντας την ειδικότητα και ενώ η επιθυμία μου ήταν η πρωτεύουσα, λόγοι επαγγελματικοί με οδήγησαν στο νησί, όπου η επιβίωση ήταν σαφώς ευκολότερη. Αυτό που μου ήταν ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή ήταν ότι σε όποιον τόπο βιοποριζόμαστε υπάρχουν τα θετικά και τα αρνητικά και οφείλεις να πορεύεσαι μπροστά χωρίς γκρίνιες-μιζέριες, με καθημερινό στόχο τη συνάντησή σου με το ωραίο, που θα σε συγκινήσει και θα προσδώσει νόημα στη μέρα σου.
Εκεί, στην αρχή της επιστροφής μου, είχα εμπλακεί με τη συγγραφή δύο θεατρικών έργων στην τοπική μας διάλεκτο που έκαναν μεγάλη εντύπωση, σε σημείο να υπάρχει παράταση των παραστάσεων με διπλές παραστάσεις τα Σαββατοκύριακα, καθώς επίσης και κάποιων έμμετρων σκωπτικών ποιημάτων σε τοπική εφημερίδα επί πενταετία. Θέλω να πω ότι εισέπραξα από την τοπική κοινωνία τεράστια αποδοχή και εκτίμηση για το καλλιτεχνικό μου έργο, κάτι το οποίο με συγκίνησε και μου έδωσε το πράσινο φως για μια κάποια συνέχεια.
Και φτάνω στο τώρα, σε μια ηλικία που κάποιοι κύκλοι έκλεισαν, κάποιοι άλλοι άνοιξαν, η οπτική στα πράγματα οφείλει να έχει μια βαθιά κατανόηση σε ό,τι αφορά τον παράγοντα άνθρωπο και έχω να πω τα εξής. Ο κόσμος στο νησί μου διαθέτει μεγάλη απλότητα στον τρόπο του και μια καθαρότητα στην συμπεριφορά που γίνονται άμεσα αντιληπτές και τις εκτιμάς. Υπάρχει μια εξαιρετικά φιλόξενη διάθεση προς τον ξένο, κάτι που τον εντυπωσιάζει έντονα. Σε έναν τόπο τόσο βραχώδη, όπου η επιβίωση απαιτεί ανώτερα αντανακλαστικά, η ευφυΐα βρίσκεται σε ψηλό σημείο. Το γεγονός ότι ο κόσμος αυτός πέρασε μέσα από το κεφάλαιο της σφουγγαροσύνης, με τίμημα πλήθος από νεκρούς και παράλυτους από τη νόσο των δυτών, έχει μαλακώσει τον ψυχισμό του όπως η φωτιά το φαγητό.
Η δική μου Κάλυμνος, όπως μου διατυπώθηκε, αφορά έναν πολύ όμορφο τόπο που, ενώ τον έχω φωτογραφίσει επίμονα, βλέπω ότι διαθέτει ακόμη πολύ υλικό που δεν το αποτύπωσα και αφορά κυρίως τον άνθρωπο στην καθημερινότητα/δραστηριότητές του.
Η επικοινωνία μου με τον κόσμο μέσα από την ιατρική μου ιδιότητα με φέρνει σε επαφή με το βαθύτερο των ανθρώπων, το οποίο αποπνέει καλοσύνη και ομορφιά. Κάτι πάρα πολύ σημαντικό για μένα είναι το ότι εδώ, στο νησί μου, έχω βιώσει και βιώνω έντονα την κατάσταση του να είμαι κοινωνικά χρήσιμος, πράγμα που ικανοποιεί κάτι βαθύτερα οντολογικό.
Κάτι που αξίζει να ειπωθεί για τη σημερινή εικόνα του νησιού είναι ότι εκείνα τα άγρια βράχια και οι γκρεμοί που θεωρούνταν κάποτε κατάρα έχουν καταστήσει το νησί δεύτερο κορυφαίο αναρριχητικό προορισμό παγκοσμίως, κάτι που προσφέρει αξιόλογο τουριστικό εισόδημα στους επαγγελματίες του χώρου και βαθιά ανάσα σε ολόκληρο το νησί. Είναι χάρμα οφθαλμών να βλέπεις στα βουνά αλλά και στους χώρους εστίασης αυτή την πολυπληθή ειδική κατηγορία νέων κυρίως ανθρώπων, φυσιολατρών, με το μέτρο και τον σεβασμό που τους διακρίνουν, χωρίς το ελάχιστο ίχνος παραβατικότητας όπως συμβαίνει αλλού, που απασχολεί μέχρι και τα δελτία ειδήσεων.
Και φτάνουμε στο ερώτημα: Τι μου λείπει από την Κάλυμνο και τι με ενοχλεί στο νησί μου; Αυτό που μου λείπει είναι σίγουρα οι φίλοι και τα θεάματα της πρωτεύουσας, κυρίως οι μουσικές της παραστάσεις. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να βρίσκομαι σε μουσικές παραστάσεις και σε εκδηλώσεις τέχνης, γιατί αποτελούν βασικό συστατικό της ψυχικής μου τροφής. Αυτό ίσως καθίσταται περισσότερο κατανοητό αν αναλογιστείτε ότι ο εργασιακός μου φόρτος είναι ολοήμερος, με το κινητό μου να μην κλείνει ποτέ λόγω του ιατρικού επείγοντος και όχι μόνο. Και φυσικά το δεύτερο που μου λείπει είναι ο πολύτιμος αξιοποιήσιμος ελεύθερος χρόνος.
Στην ερώτηση τι με ενοχλεί, θα απαντήσω όλες εκείνες οι παθογένειες που βρίσκονται παντού και αφορούν τους ανάξιους σε πάσης φύσεως πόστα εξουσίας, εκείνο το υπερτροφικό εγώ με τη συνοδό μικρότητα που στραγγαλίζει τις ανθρώπινες συνεργασίες σε οτιδήποτε συλλογικά αξιόλογο και η έλλειψη παιδείας, όπου αυτή εντοπίζεται.
