ΧΙΟΣ : Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, γύρω στις 11 και μισή το βράδυ, συνέβη το τραγικό δυστύχημα με τα τρένα που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα.Κοντά στα Τέμπη, συγκρούεται το τρένο IC62 με σύνολο επιβατών 342, με το εμπορικό τρένο 63503. Το τρένο 62 έκανε την διαδρομή του απο Αθήνα προς Θεσσαλονίκη, ενώ το άλλο τρένο διέσχιζε την αντίθετη πορεία. Όπως όλα δείχνουν, ήταν πολλά λάθη, είτε του σταθμάρχη είτε του γεγονότος ότι δεν έχουμε καλούς σιδηρόδρομους, κτλ.
Χάθηκαν άδικα τόσες ζωές. Οικογένειες θρηνούν και κλαίνε κάθε μέρα, οι σχολές στέρεψαν από τους φοιτητές τους, αλλά κανείς από την κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα. Ο κ. Μητσοτάκης απλά μας ενημέρωσε ότι θα τοποθετηθούν τρεις σταθμάρχες σε κάθε σταθμό, ο κ. Καραμανλής, είχε σκονάκι για τις απαντήσεις που θα έδινε στους δημοσιογράφους. Καμιά ενσυναίσθηση δεν έχουν αυτοί οι άνθρωποι;
Επίσης, οι δημοσιοράφοι χαρακτήρισαν το δυστύχημα ως θυσία για μια βελτίωση. Δηλαδή αυτό περιμένετε; Πρέπει να χαθούν τόσες ψυχές, για να βελτιωθούμε; Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει η αντίληψη ότι κάτι πάει λάθος και πρέπει να φτιαχτεί, επειδή ίσως να γίνει κάποιο μοιραίο ατύχημα και να χαθούν πολλοί.
  Αλλά αυτή είναι η Ελλάδα μας. Οπότε καταλήγουμε στο να αναρωτιόμαστε, γιατί άραγε δίνουμε βάση μόνο στις επιτυχίες των άλλων, τις δημοσιεύουμε κάνοντάς τους διάσημους. Όμως, τις αποτυχίες φροντίζουμε να τις κρύβουμε από τα πάντα και τους πάντες.Η επιτυχία και η αποτυχία είναι διαφορετική για τον καθέναν από εμάς.
Για παράδειγμα, επιτυχία για κάποιον, ο οποίος δεν έχει αρκετά λεφτά, είναι να έχει ένα κομμάτι ψωμί για να φάει.
Για έναν πλούσιο, επιτυχία είναι να έχει όσο των δυνατόν περισσότερα λεφτά. Αν κάποιος έχει κάνει ΜΙΑ μόνο επιτυχία και άλλες πόσες αποτυχίες, ο κόσμος θα εστιάσει μόνο στην επιτυχία.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Κανείς δεν ξέρει.
  Άρα, αντί να εστιάζουμε στις επιτυχίες και τις αποτυχίες των άλλων,μήπως είναι καλύτερο να εστιάζουμε στις δικές μας;
Ό,τι και αν θεωρούμε επιτυχία ή αποτυχία.Γιατί μπορεί οι πολιτικοί να έχουν καταφέρει από μια ή και περισσότερες επιτυχίες, αλλά δεν μπορούν να πετύχουν την κυριότερη επιτυχία, να προστατέψουν τον λαό τους. Δεν είναι ικανοί να κρατήσουν ζωντανά τα ίδια τους τα παιδιά, αναγκάζοντας έτσι γονείς να κλαίνε και να θρηνούν, και να μην θέλουν να τους ξημερώσει άλλη μέρα. Πολλές κοπέλες φοβούνται να κυκλοφορήσουν, γιατί, μπορεί κάποιος να την βιάσει. Παιδιά δολοφονούνται, επειδή υποστηρίζουν μια διαφορετική ομάδα.  Οι γυναίκες σκοτώνονται από τους άντρες τους,
για τους πιο χαζούς λόγους. Γονείς σκοτώνουν τα παιδιά τους. Άνθρωποι που διαδηλώνουν ειρηνικά για τα δικαιώματα τους,τα ΜΑΤ τους αντιμετωπίζουν χτυπώντας τους ή πετώντας τους χημικά ή και τα δύο. Οι “διαφορετικοί” δέχονται μπούλινγκ, με αποτέλεσμα να ντρέπονται για τον εαυτό τους. Αυτό είναι; Αυτή είναι η κοινωνία που θέλουμε; Αυτή είναι η ζωή και ο κόσμος στον οποίο θελουμε να ζήσουν τα παιδιά μας; ΞΥΠΝΉΣΤΕ
 Κατερίνα Κουλίκα
μαθήτρια Γυμνασίου με Λ-Τ Ψαρών