ΧΙΟΣ : ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΠΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΙΑΛΟΥΡΗΓια την Τίνα Παπαδοπούλου ΜΑΙΟΣ 2003
Καλή μου Τίνα
Εύχομαι τούτος ο σύντομος χαιρετισμός που σημαίνει χίλιες «παρουσίες» φλύαρες θα πιάσει τόπο μια τέτοια μέρα που οι τόσοι φίλοι σου μέσα και έξω από τη Χίο σε θυμούνται και σε τιμούν.
Ο Ήλιος έχει ανατείλει στα χέρια σου πολλές φορές.
Σε ώρες σκοταδιού και απελπισίας, ώρες σιωπηλές και ώρες απελπισίας για όλο τον κόσμο.
Όμως ανατέλλει και ζεσταίνει πολλούς από μας με το φως της ανθρωπιάς.
Το φως της δημιουργίας κάτω από αρνητικές συνθήκες.
Συστάσεις δεν χρειάζεται ο πολύχρονος αγώνας σου.
Είναι γύρω μας κι εσύ η καπετάνισσα ενός σκαριού που παλεύει χρόνια τώρα με την αδιαφορία και την τυφλή άρνηση.
Εσύ στην «τιμονιέρα» σου ψύχραιμη, με κατανόηση ακόμη και για πιθανούς αρνητές, ταξιδεύεις και προχωρείς .
Με πηδάλιο την αγάπη φίλων πιστών συνεχίζεις.
Και αυτοί που σε πιστεύουν και στέκονται πλάι σου είναι και σήμερα κοντά σου με δυο λουλούδια και ένα χειροκρότημα .
Εγώ χειροκροτώ από μακριά για λόγους απρόβλεπτους.
Παράβλεψε την απουσία.
Το χειροκρότημα και την αγάπη τα φέρνει κοινός φίλος.
Νάσαι καλά για μας.
Με αγάπη διπλή.
Νίκος …
Τούτο το μήνυμα το έγραψε ο Νίκος στις 20 Μαΐου 2003 Τρίτη, για να το στείλει στην Τίνα που είχε την τιμητική της βραδιά «αφιέρωμα» στο Ομήρειο πνευματικό κέντρο.
Κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να είναι και το τελευταίο γραφτό της ζωής του.
Ήταν στον θάλαμο Νο3 της κλινικής Αυγουστή 14 μέρες πριν «φύγει».
Όμως το μήνυμα επαράπεσε και δε δόθηκε στην Τίνα παρά αρκετό καιρό μετά.
Γιατί η υγεία του Νίκου τότε δοκιμαζόταν από τα διάφορα συμπτώματα, τού εγκεφαλικού επεισοδίου που τον είχε πλήξει και η διάθεση και συμπεριφορά του ήταν ρευστές.
Άλλωστε φαίνεται και από την αλλοίωση τού γραφικού του χαρακτήρα στο γράψιμο.
Εκείνος βέβαια δεν το έβαλε ποτέ κάτω.
Συνεχώς αγωνιζόταν κάνοντας κινήσεις.
Εκείνη τη βραδιά μιλήσαμε για την Τίνα και για τη μοναξιά των ανθρώπων.
Είχε εντυπωσιασθεί ιδιαίτερα με το υπέροχο θεατρικό της έργο «Εσπερινοί στην οδό Αστυάνακτος» (το οποίο ερμηνεύθηκε εξαίρετα από τη Θεατρική ομάδα Χίου).
Για τον Νίκο στο έργο αυτό ήταν η συνάντηση του με την Τίνα που αγαπούσε και εκτιμούσε βαθειά.
Η Τίνα στο έργο αυτό κατά τον Νίκο ζωγράφισε σε επίπεδο οικογένειας και κοινωνίας την αποκοπή των ανθρώπων με σημείο αναφοράς το προσωπικό της δράμα. Δεν ξέπεσε σε καμιάς μορφής μικροψυχία η μεμψιμοιρία.
Αντίθετα στάθηκε σαν καθαρόαιμη μαχήτρια πάντοτε όρθια και αξιοπρεπής.
Η κραυγή της αγωνίας της είναι για την συναισθηματική απουσία των ανθρώπων (των παρόντων – απόντων) από την οικογένεια και από την κοινωνία που έχει σαν αποτέλεσμα την τραγική μοναξιά του ανθρώπου μπροστά στη ζωή και στο θάνατο.
Γιατί η αδιαφορία και η τυφλή άρνηση είναι παιδιά τής μικροψυχίας, τής αρνητικής παρέμβασης στη φύση και στο περιβάλλον (ανατροπής ισορροπιών ) και της κοινωνικής απουσίας.
Ο Νίκος στην κυριολεξία την ζωγραφίζει στο σημείωμά του
Τον συγκίνησε η προσέγγιση της που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της παράλογης απελπισίας
και με αυτό τον τρόπο δείχνει την αγωνία της για το υπαρξιακό δράμα του ανθρώπου και του κάθε ανθρώπου.
Αντιστοίχισε σχεδόν άμεσα το προσωπικό τίμημα, τής μοναξιάς, τής δικής του ζωής, τής δικής του μάχης, μα και τής δικής του προσωπικής αγωνίας.
Από άλλο μετερίζι βέβαια αυτός.
Όμως εντοπίζεται εύκολα και με την πρώτη ματιά η πνευματική συγγένεια του Νίκου με την αξέχαστη Τίνα.
Στην Τίνα ο Νίκος Γιαλούρης θαύμαζε τον άνισο αγώνα της για την αλήθεια τής καρδιάς της.
Έναν αγώνα που την κράτησε πάντα όρθια «καπετάνισσα» όπως την ονομάζει κι ας έκλαψε πολλές φορές στη ζωή της πάνω στον αγώνα της (εξαιτίας του ταλαιπωρημένου σαρκίου της) .
Το κλάμα της αυτό μετουσιώθηκε σε φως ανθρωπιάς σε φως δημιουργίας όπως λέει στο σημείωμα αλλά και σε μια απαράμιλλη στάση ζωής φορτωμένη με αξιοπρέπεια.
Τώρα ο Νίκος Γιαλούρης και η Τίνα Παπαδοπούλου απουσιάζουν , δυστυχώς απουσιάζουν.
Γιατί οι περισσότεροι άρχοντες αυτού του τόπου υποκρίνονται (τουλάχιστον).
Και εμείς βέβαια υποκρινόμαστε μαζί τους στα πλαίσια του αθεράπευτου ραγιαδισμού μας.
Αυτοί υποκρίνονται γιατί το σύστημα, τους θέλει έτσι να εξυπηρετούν μικροπολιτικές.
Το παίζουν τάχατες υπεύθυνοι ενώ κατά βάθος είναι ευθυνόφοβοι και ωχαδερφιστές , συμφεροντολόγοι, ατομιστές και νάρκισσοι.
Όμως αυτή η υποκρισία υπογραμμίζει την ορφάνια από την απουσία όχι μόνο του Νίκου Γιαλούρη και της Τίνας Παπαδοπούλου αλλά και άλλων πνευματικών ανθρώπων που οι παρακαταθήκες τους είτε εξοστρακίστηκαν είτε σάπισαν σε κάποια υπόγεια , είτε πετάχτηκαν στα σκουπίδια.
Καμιά φορά τους θυμούνται και τους προβάλλουν μόνο όταν πρόκειται αυτό να τους ανεβάσει την δημοτικότητα η να κολακέψει τον εγωισμό τους
Αυτή η ίδια υποκρισία είναι που τσαλακώνει και ταλαιπωρεί όλους τους πνευματικούς ανθρώπους της κοινωνίας μας που δρουν ανάμεσα μας, που αγωνιούν, που έχουν ευαισθησίες.
Ισοπεδώνει τον τεράστιο και πανάρχαιο βιωματικό πολιτισμό μας.
(Αρχές δηλ. αξίες και ήθη που μεταδίδονται από τον πατέρα στο γιο επί αιώνες
Μούλεγε π.χ. ο πατέρας μου «όταν η παλικαριά δεν συνοδεύεται από σεβασμό και δικαιοσύνη είναι αλητεία».)
Έναν πολιτισμό που εκφράζουν , αποδίδουν και κτίζουν οι αληθινοί πνευματικοί άνθρωποι
Που ήταν και ελπίζω ακόμη να είναι ζωγραφισμένος στις ψυχές των απλών καθημερινών ανθρώπων της βιοπάλης.