ΛΕΣΒΟΣ:

Στην ήσυχη και γραφική Αγιάσο της Λέσβου, όπου η παράδοση μοιάζει να έχει «παγώσει» στο χρόνο, επιβιώνει ακόμη ένα επάγγελμα σπάνιο: αυτό του ράφτη. Ο Γεώργιος Βουρλής συνεχίζει την κληρονομιά του τελευταίου ραφείου που έχει παραμείνει αναλλοίωτο μέσα στα χρόνια Η Αγιάσος, όπως μας θυμίζει ο κ. Βουρλής, είχε άλλοτε περίπου 7.000 κατοίκους και λειτουργούσαν στην κωμόπολη 24 ραφεία, όπου απασχολούνταν συνολικά περί τα εκατό άτομα .Σήμερα, όμως, ο χώρος έχει συρρικνωθεί: τα ραφεία έχουν σχεδόν εκλείψει, και η δουλειά επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά σε «κανένα παντελόνι» και σε μικρές διορθώσεις. Ο ίδιος αναπολεί τις παλιές εποχές, όταν το μεροκάματο ήταν ικανοποιητικό: «Το μεροκάματο έβγαινε γιατί συνήθως δουλεύαμε 16 ώρες την ημέρα αλλά και γιατί διαθέταμε και δικά μας υφάσματα στους πελάτες μας» Η μαρτυρία του κ. Βουρλή αποτελεί μία ζωντανή γέφυρα με το παρελθόν – μια παράδοση χειρωνακτικής τέχνης που σπάνια συναντάται πια. Οι εικόνες των πολύχρωμων σοκακιών της Αγιάσου (όπως και στη φωτογραφία παραπάνω) θυμίζουν την έντονη πολιτισμική κληρονομιά και την τέχνη που παλαιότερα ανθούσε στις πατροπαράδοτες πλατείες και ραφεία αυτού του ιδιαίτερου χωριού της Λέσβου. Δείτε το ρεπορτάζ της Δήμητρας Λαχουρή / ΕΡΤρθώσεις”, πρόσθεσε. “Το μεροκάματο έβγαινε γιατί συνήθως δουλεύαμε 16 ώρες την ημέρα αλλά και γιατί διαθέταμε και δικά μας υφάσματα στους πελάτες μας”, κατέληξε.
 SHAREΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟ