ΛΕΣΒΟΣ:

Η συζήτηση γύρω από τη φωτογραφία με τους «κύκλους» στη συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα, δεν είναι ένα καλοκαιρινό στιγμιότυπο που έγινε viral. Αγγίζει ένα βαθύτερο κοινωνικό και πολιτισμικό φαινόμενο: την ανάγκη μιας γενιάς να αναζητήσει, έστω και με «πειραγμένο» τρόπο, μια σύνδεση με τη συλλογικότητα, με το σώμα, με μια μορφή ξεφαντώματος που ξεπερνά τη μοναξιά των οθονών. Το άρθρο της Πέπης Ραγκούση/ εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ  είναι σπουδαίο και καίριο, γιατί βάζει τα πράγματα στη θέση τους: οι λεγόμενοι «νεοπανηγυριστές» δεν αναβιώνουν ακριβώς την παράδοση, αλλά κατασκευάζουν μια νέα εμπειρία που αντανακλά τις ανάγκες της εποχής. Και –το σημαντικότερο– αυτό δεν είναι ούτε κακό, ούτε επιπόλαιο. Είναι μια αυθεντική αναζήτηση του σήμερα, που αξίζει να τη δούμε χωρίς τα περιττά φτιασίδια των υπεραναλύσεων.Αναλυτικά το άρθρο:Μια από τις φωτογραφίες του καλοκαιριού ήταν αυτή από το drone σε συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα όπου φαίνονταν οι κύκλοι τους οποίους σχημάτιζαν οι παρέες που χόρευαν, προφανώς την ώρα που τραγουδούσε η Ιουλία Καραπατάκη κάποια ατυχώς (κατά τη γνώμη μου) «πειραγμένα» νησιώτικα, ξεσηκωτικά ωστόσο. Τάση της εποχής που εντάσσεται στη αναγωγή των πανηγυριών ως new entry στη διασκέδαση των, ας πούμε, νέων.Η φωτογραφία όντως εντυπωσιακή με την κυριολεκτική σημασία. Δηλαδή, δημιουργεί εντυπώσεις. Μετά όμως διάβαζα κάτι εντελώς αυθαίρετες αναλύσεις, ότι τάχα θυμίζει την «Εναστρη Νύχτα» του Βαν Γκογκ και οι ειδικοί λένε ότι αυτοί οι κύκλοι στον πίνακα πολλαπλασιάζουν την ενέργεια και μάλλον αυτό συμβαίνει και στις συναυλίες του Μάλαμα. Και εγώ απάντησα στον φίλο που αναπαρήγαγε τέτοιες μπούρδες, ότι μάλλον γι’ αυτό στην Ικαρία που ακούν πολύ Μάλαμα, έχει τόση ενέργεια που στα κινητά δεν πέφτει η μπαταρία. Και μετά διάβαζα ένα κείμενο από δημοσιογράφο (δεν είχε μάλλον τι να γράψει καλοκαιριάτικα ο άνθρωπος) που ομολογούσε, ότι δεν ξέρει πολλά περί μουσικής αλλά αποθέωνε την Καραπατάκη διότι ενεργοποιούσε εντός του έναν παλμό και τον έκανε να θέλει να χορέψει ενώ δεν ξέρει να χορεύει και αυτό ήταν πολύ απελευθερωτικό. Και μετά άλλοι σχολίαζαν για το πώς όλο αυτό το κίνημα υπέρ πανηγυριών και σχετικών εθίμων ενώνει με έναν δημιουργικό τρόπο το παρελθόν με το μέλλον και άλλες τέτοιες υπεραναλυτικές μπούρδες. (Πολύ μπλα μπλα για να πουν αυτό που έχει πει ο Σαββόπουλος με τον μοναδικά ποιητικό του λόγο: «…για να σμίξει παλιές κι αναμμένες τροχιές με το ροκ του μέλλοντός μας»).Λοιπόν, επειδή η γενιά μου έχει ζήσει περισσότερες από μία φορές αυτό που τότε λέγαμε «επιστροφή στις ρίζες» και τώρα δεν ξέρω πώς το λένε, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Οι λεγόμενοι «νεοπανηγυριστές» ουδεμία σχέση έχουν με τα πραγματικά πανηγύρια. Είμαι σίγουρη, ότι αν τους πας σε ένα ηπειρώτικο πανηγύρι και αν τους πλακώσεις στο τσάμικο το σωστό, το αργόσυρτο, θα μουδιάσουν (άσε που κάτι μου λέει πως μπορεί να βρουν το όλο τελετουργικό πατριαρχικό). Δεν τους αρέσουν τα δημοτικά, οι μπάλοι τους αρέσουν και μάλιστα τραγουδισμένοι από την Καραπατάκη. Δεν τιμούν κάποιο έθιμο, απλώς στην εποχή της «αποσωματοποίησης» (κυρίως λόγω διαδικτυακών συναναστροφών) θέλουν να «ξαναμπούν» στο σώμα τους, να συναντήσουν τη διονυσιακή εκδοχή του εαυτού τους. Γι’ αυτό και το δελτίο Τύπου για τις φθινοπωρινές συναυλίες του Μάλαμα κλείνει με τη φράση «επιστρέφουμε με τραγούδια κι αγκαλιές».Στα παλιά ελληνικά θα το λέγαμε «ξεφάντωμα». Ακριβώς, ό,τι κάναμε κι εμείς που αφού στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης περιφέραμε τον «αγγελοπουλικό» εαυτό μας με τσεμπέρι στα μαλλιά και καλαθούνες αντί για τσάντες, μετά ξεφαντώσαμε στις πίστες χορεύοντας ξέφρενα το «Eye of the tiger» και κάνοντας τη φιγούρα με το λάσο στο «It. a sin» των PetShop Boys. Οι νεοπανηγυριστές δεν ακολουθούν λοιπόν κάποια παράδοση. Φαντασιώνονται παραδόσεις και κατασκευάζουν έθιμα για να καλύψουν δικές τους ανάγκες. Και καλά κάνουν.πηγη: Πέπη Ραγκούση / εφημερίδα  ΤΑ  ΝΕΑ