ΛΕΣΒΟΣ:

Γράφει η Γεωργία ΛυμπέρηΠαραμονές της  Παναγιάς ,παραμονές της  Κοίμησής της, καθώς στη  θρησκευτική παράδοση  η Μαρία,όπως ηταν το όνομα της  απλής κοπέλας προτού γίνει μητέρα του Χριστού και της αποδοθούν όλοι οι ιεροί προσδιορισμοι, δεν   πεθαίνει ,κοιμάται και μεθίσταται  στους ουρανούς γι αυτό και δεν πενθείται, αλλά πανηγυρίζεται .
  Το πένθος ειναι προκαταβολικό , δυο εβδομάδες πριν τη γιορτή ,με νηστεία και παρακλήσεις.
Η Παναγία λοιπον δεν πεθαίνει ,κοιμάται και μεταφέρεται εκεί που επιθυμεί κάθε μάνα ,κοντά στο παιδί της .
Αυτά ισχύουν, δυστυχώς,  μόνο για θεότητες , θεούς και λοιπούς αθανάτους. Στον δικό μας κόσμο, των θνητών, ο θάνατος ειναι μια οριστική και οδυνηρή κατάσταση για συγγενείς και φίλους.
“Αλίμονο σε αυτόν που σκεπάζει η πλάκα” λένε, οι υπολοιποι και θα φάνε και θα γελάσουν …αφού πρώτα πενθήσουν.Το πενθος στην ελληνική κοινωνία είχε διάφορες μορφές :μοιρολόγια ,μαύρα ρούχα ,αποφυγη εορταστικών εκδηλώσεων … και διαφοροποιούνταν χρονικά απ τις σαράντα μερες εως τον χρόνο ή και περισσότερο.
Αυτά ίσχυαν για τους στενούς συγγενείς αλλά και η κοινότητα συμμετείχε  αποφεύγοντας πανηγυρισμούς και εορτασμούς .
Ο άνθρωπος στέκεται σκεπτικός μπροστά στην απώλεια καθώς συνειδητοποιεί το φθαρτό της ύπαρξης.
Με τον ιδιο τρόπο  κοιτά αδύναμος τις φυσικές καταστροφές ακομα κι αν συμβαίνουν χιλιόμετρα μακριά.
Πλημμύρες ,τυφώνες ,σεισμοί,πόλεμοι  φωτιές…
Γεγονότα που τον προβληματίζουν και τον βάζουν στη θέση του άλλου, ταυτίζεται με τον συνάνθρωπο ,το προβλημα  γινεται δικο του,τον συναισθάνεται .
Αυτή η ταύτιση ειναι η ενσυναίσθηση που βοήθησε τη συνύπαρξη ,την κοινότητα ,την κοινωνία.”Ο κόσμος μόνο οταν τον μοιράζεσαι υπάρχει”  γράφει ο Λειβαδίτης ,αλλά  στα χρόνια της οικονομικής ένδειας,της  αδιαφορίας για τους αδύναμους από την πολιτεία ,της κρατικής βίας και καταστολής οδηγούμαστε σταδιακά και στη συναισθηματική ένδεια.
Ακούμε και βλέπουμε επιδερμικά τις συμφορές των άλλων,  η λύπη κρατά οσο η είδηση,ψεύτικη όπως οι ανακοινώσεις του κράτους ,κάθε χρόνο, για την ετοιμότητα  του να αντιμετωπίσει τις  πυρκαγιές, ψεύτικη οπως η έγνοια του κράτους να μας προστατεύσει απ’αυτές.
Απλά: “φυγετε”,”εγκαταλείψτε” όλοι!Σωστό μετρο  για να φύγει ο ανήμπορος ,ο επισκέπτης, ο “άμαχος πληθυσμός” που λέμε οχι  ο ντόπιος που θα σβήσει μικροεστίες στο χωριό του …Να καεί το σύμπαν.”Εξω απ’ τη φουστάνα μου κι ας είν ‘ κι η ίδια η μάνα μου “
Αυτή η παροιμία που λέγονταν ως μομφή για κάποιους φιλοτομαριστές κινδυνεύει να γινει κανόνας .
Με το σκεπτικό:
“Τι μπορώ να κάνω εγώ;”,
“Κι αν ακυρώσω θα προσφέρω κάτι;”, …
κι άλλα παρόμοια οδηγούμαστε στην αναλγησία  της αδιαφορίας που τη διανθίζουμε με ψυχολογικά ; και ορθολογικά;τσιτάτα.
Ποσες φορες ακυρώσαμε γιορτές ,πανηγύρια ,πολιτιστικές εκδηλώσεις για να συμπαρασταθούμε στους ” άλλους”;
Θυμηθείτε την περσινή εικόνα με τις φλόγες πάνω από το χοροστάσι κάπου στην Ελλάδα.
“Πού να τα πω τα ελληνικὰ της πίκρας…” γράφει ο Ελύτης .
Τα “ελληνικά της πίκρας” ή η πίκρα της Ελλάδας .Κάθε χρόνο η μισή Ελλαδα σκοτώνεται,πεθαίνει καίγεται κι η άλλη μισή κάνει κανονικά ό,τι έχει προγραμματίσει πολιτιστικά και πσνηγυρικά .Τι είναι ο πολιτισμός αν δεν εχει ενσυναίσθηση ,αν δεν ακυρώνει μουσικό- χορευτικές βραδιες την ώρα που  καίγεται η χώρα ;
Για να παραφράσω ορθογραφικά και νοηματικά τον Θουκυδίδη;
“Των οικιών ημών εμπι(μ)πραμένων υμείς άδετε.”