ΛΕΣΒΟΣ:
Ένας 36χρονος βρέθηκε νεκρός το πρωί της Πέμπτης στο Κοιμητήριο της Αγίας Κυριακής, έχοντας αυτοκτονήσει με απαγχονισμό. Τον άνδρα εντόπισε εργαζόμενος του χώρου. Η αστυνομία αποκλείει εγκληματική ενέργεια και όλα δείχνουν αυτοχειρία. Ο 36χρονος είχε εκφράσει τις τελευταίες μέρες την πρόθεσή του να βάλει τέλος στη ζωή του, αλλά οι γύρω του δεν το πήραν σοβαρά. Ζούσε μόνος, με τη στήριξη της τοπικής ενορίας και της κοινότητας.γράφει ο Πάνος ΤσουκαρέλληςΔεν είναι μια ακόμη «τραγωδία». Δεν είναι «ένα μεμονωμένο περιστατικό». Είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που έχει μάθει να κλείνει τα μάτια και να θάβει τις ευθύνες της μαζί με τα παιδιά της.Ένας νέος άνθρωπος “έφυγε” Ένας άνθρωπος που έφτασε σε αδιέξοδο. Που δεν διάλεξε τη μοναξιά. Του επιβλήθηκε. Γιατί η μοναξιά του, που δεν την επέλεξε, έγινε βουνό αβάσταχτο. Γιατί η φτώχεια του δεν βρήκε ποτέ στήριγμα από το σαθρό υπηρεσιακό κράτος της πονεμένης μεταπολίτευσης που κατασπάραξε μέρα με τη μέρα το κράτος πρόνοιας. Κι έτσι, έσβησε ακόμα ένας νέος, μόνος, εκεί όπου θα έπρεπε να είχε βρει μια αγκαλιά, μια υπηρεσία, μια δομή να τον κρατήσει όρθιο.Από τη μεταπολίτευση και μετά, το κράτος πρόνοιας ξηλώθηκε κομμάτι-κομμάτι. Οι φτωχοί άνθρωποι αφέθηκαν μόνοι. Όχι μόνο χωρίς στήριξη, αλλά χωρίς φωνή, χωρίς χώρο, χωρίς προοπτική. Όταν η φτώχεια δεν διερευνάται, όταν οι ανάγκες των αδύναμων – εν μέρη πλην σαφώς- θεωρούνται «περιθωριακές», τότε η πολιτεία και η κοινωνία σπρώχνει ανθρώπους στην απομόνωση, στην κατάθλιψη, στην αυτοχειρία.Και δεν είναι «η ατομική ευθύνη». Το χέρι του ενεργεί υπό την πίεση του συστηματικού συγχρόνου ωχαδερφισμού, της δηθενιάς και της ψευτοφιλανθρωπίας υπό το πρίσμα του οίκτου, που χρειάζεται πονεμένες ψυχές για να αποενοχοποιείται και να νιώθει η elite της κοινωνικής προσφοράς. Το χέρι του το κινεί η δύναμη που περιόρισε τις ευκαιρίες, που έσπρωξε τα παιδιά των φτωχών στη σιωπή. Που χρειάζεται παιδιά άριστα, αρτιμελή, βουλιαγμένα σε ψηφιακές πλατφόρμες και σε οθόνες. Όσο για τα άλλα παιδιά που δεν μπορούν ή που δεν έχουν, είναι θέμα τύχης!! Κι αλλοίμονο στην μάνα που ζει στο ενοίκιο, είναι μονογονεϊκή και άνεργη. Και μαζί μ αυτή, αλλοίμονο και στα παιδιά της. Που θα ακουμπήσουν? Το μόνο που μένει είναι το περιθώριο, ορατά μόνο στις ελάχιστες κοινωνικές υπηρεσίες, ίσως και σε κάποια ΜΚΟ (που το μόνο που ξέρουμε είναι να βιάζουμε και να τσουβαλιάζουμε το έργο τους ως μιασμένο εκ γενετής). Όταν κόβεις τον κοινωνικό ιστό, όταν στερείς από τους ανθρώπους το δικαίωμα να ακουμπήσουν κάπου, τότε τους οδηγείς στην πιο σκοτεινή έξοδο.Καλό ταξίδι, Νικήτα. Είναι βέβαιο πως κανείς διαλέγει τον τόπο που τον πονάει λιγότερο. Και μάλλον αυτός εδώ που ζούσες, σε πονούσε πολύ.
