ΧΙΟΣ : Έχω την εντύπωση πως όλοι γνωρίζουμε τις λέξεις “αισιοδοξία” & “απαισιοδοξία”. Χωρίς να εμβαθύνει κανείς στην ανάλυση των λέξεων, μπορεί να χαρακτηρίσει ως αισιοδοξία την τάση τού ανθρώπου να πιστεύει ή και να νομίζει, ότι τα πράγματα στη ζωή θα  εξελιχθούν ευνοϊκά ή θα έχουν μια ευνοϊκή πορεία… Αισιοδοξία* είναι η ψυχική δύναμη τού ανθρώπου να πιστεύει πως όλα θα πάνε καλά, ακόμα και αν αυτά εκ των πραγμάτων σε οδηγούν σε αντίθετες σκέψεις. Ακόμα και να ενθουσιάζεται με τυχαία και ευνοϊκά γεγονότα, βλέποντας και τα “άσχημα” ή προβληματικά γεγονότα από την “θετική” πλευρά. Όμως, η υπερβολική αισιοδοξία φαίνεται να υποτιμά ακόμα και την εύρεση τών δυσκολιών καθώς δημιουργεί στασιμότητα στην αντιμετώπισή τους… Αντίθετα η μετρημένη αισιοδοξία κινητοποιεί τις δυνάμεις τού ανθρώπου για την λύση των προβλημάτων του. Η αισιοδοξία μπορεί να μας οδηγήσει στην αδιαφορία ακόμα και στη συμφιλίωση με αυτήν, αφήνοντας την εξέλιξη των πραγμάτων σε ανθρώπους που νομίζουμε πως έχουν το πλεονέκτημα και επί πλέον το προνόμιο τής γνώσης. Το να αντιλαμβάνεται όμως κανείς, πως “κάτι δεν λειτουργεί ή δεν πάει καλά”, δεν χαρακτηρίζεται ως απαισιοδοξία, αλλά κατάκτηση και προϋπόθεση για τη λειτουργία της δημοκρατίας με βάση τη λογική. Ωστόσο, η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία μας κρίνεται από την αίσθηση τής πραγματικότητας, που διαφοροποιείται στον καθένα ανάλογα με την πείρα, την ευαισθησία ακόμα και την οξυδέρκειά του. Φαίνεται δε, πως η πνευματική αδράνεια οδηγεί στην πλάνη, καθώς ένα άτομο οδηγείται στην αισιοδοξία που πολλές φορές εξελίσσεται σε παραλογισμό αφού πιστεύει πως ο Θεός τής Ελλάδος θα μας σώσει! Όσοι δεν είναι τόσο αισιόδοξοι είναι αυτοί που υπάρχουν όχι ως προϊόντα ψηφοθηρικών ιδεολογιών ή κοινών “παραδοχών” που νοηματοδοτούν τη ζωή τους, αλλά αντίθετα είναι αυτοί που βλέπουν τα πράγματα με διαφορετική και κριτική ματιά. Σήμερα, απαισιόδοξος δεν είναι μόνο “αυτός που δεν προσδοκά κάτι ευνοϊκό”, αντίθετα, μπορεί να τον χαρακτηρίσει κανείς ως πραγματιστή, δηλαδή αυτόν που ερευνά την “πραγματικότητα” που υπάρχει…μιά και μέχρι σήμερα την όντως πραγματικότητα προσπαθούν να την κρύψουν με το ψέμα, που ουσιαστικά το λέμε ακόμα και εσκεμμένα ή εξ αιτίας τού φόβου ακόμα και της άγνοιας η οποία κατά το πλείστον οδηγεί  στη διαστρέβλωση τής πραγματικότητας. Τούτου δοθέντος ο απαισιόδοξος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί -κατά το κοινώς λεγόμενο – μίζερος που τα βλέπει όλα μαύρα (παρ’ ότι ο χαρακτηρισμός αυτός τού αποδίδεται), αλλά πραγματιστής, ερευνητικός και γιατί όχι αντικειμενικός. Ο αισιόδοξος φαίνεται να αποφεύγει την αμφιβολία, και, μια και είναι συνεπής στην άποψή του, δέχεται αβασάνιστα ιδέες χωρίς κριτική υπερβαίνοντας ακόμα και την έννοια τού δικαίου – η οποία αντίθετα στιγματίζει ένα απαισιόδοξο άτομο, ενώ θα πρέπει να το χαρακτηρίζει η έρευνα και η αμφιβολία. Αντίθετα, ο αισιόδοξος μπορεί να φτάσει όχι μόνο στην απαισιοδοξία, αλλά και στην αδικία, όταν κατανοήσει πως η αισιοδοξία μπορεί για κάποιους να είναι πανηγύρι τής ζωής, όμως κατά μεγάλο ποσοστό εμπεριέχει το σφάλμα που μπορεί να οδηγήσει στην απογοήτευση. Και αυτό γιατί η αβασάνιστη εμπιστοσύνη μας, ακόμα και ως εκτιμώμενη βεβαιότητα, υποβαθμίζει την ορθή κρίση μας. Καλό είναι λοιπόν να επισημάνουμε, πως, ένα άτομο που αμφιβάλλει, απλώς ακολουθεί τη λογική και γι’ αυτό δεν πρέπει να συμμορφώνεται με τα “γνωστά”, αλλά να καθοδηγείται από τα άγνωστα! Αφ’ ενός μεν γιατί ο λόγος ως λογική νικά τα ψεύτικα λόγια και στηρίζεται στην πρακτική απόδειξη. Έτσι, τα άτομα που ερευνούν “ζώσι κατά λόγον” (Δημόκριτος). Όμως, σήμερα ο λόγος σχετίζεται με την πολιτική ως τέχνη και όχι με τη λογική, ακόμα και με τη θρησκεία ως κάτι δεδομένο και όχι ως προσπάθεια για την ανεύρεση τής αιτίας των πράξεών μας.    
Τελειώνοντας, να συμπληρώσουμε και να πούμε πως η έρευνα (κάθε έρευνα) σημαίνει αισιοδοξία για την εύρεση τής αλήθειας, πέραν των κατεστημένων απόψεων – θέσεων που ως ο σαρκοφάγος γύπας τρώνε τα συκώτια τού λαού, παραχαράσσοντας ακόμα και την ιστορία! * Η λέξη είναι σύνθετη από το επίθετο αίσιος (ευνοϊκός) και το ουσιαστικό δόξα (γνώμη)

knafpl@hotmail.com