ΛΕΣΒΟΣ:

Κείμενο / φωτογραφίες Γιάννης Παύλης  (μέλος της “Συνύπαρξης και Επικοινωνίας στο Αιγαίο)Μια γλυκόπικρη γεύση άφησε χτες η Κυριακή.
Από τη μια μας πίκρανε με την αγγελία του θανάτου της κυρα Μιλίτσας, της τελευταίας από τις “γιαγιάδες της Συκαμνιάς”, που μας έκαναν περήφανους με τη στάση τους τις μέρες της φουρτούνας του προσφυγικού.
Από την άλλη μας γλύκανε με τη βάφτιση ενός 39 μόλις ημερών παιδιού από τη Ερυθραία, του Ιωακείμ, που γεννήθηκε στον προσφυγικό καταυλισμό του Καρά Τεπέ.
Μόλις 20 και 19 χρόνων οι γονείς του, αλλά έχουν ζήσει ήδη μια ζωή που θα μπορούσε να γίνει μυθιστόρημα. Τριών χρόνων ήταν ο πατέρας του Johannes όταν σκοτώθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο και οι δύο γονείς του. Μεγάλωσε στο δρόμο κι επέζησε χάρη στη βοήθεια της μεγαλύτερης αδερφής του.
Περιπλανήθηκε πρόσφυγας, κάνοντας όποια δουλειά έβρισκε, στην Αιθιοπία, στο Σουδάν και στην Τουρκία πριν βγει από μια βάρκα (μετά από κάποιες επαναπροωθήσεις που του…χαρίσαμε) σε κάποια παραλία της Λέσβου. Ανάλογη ήταν κι η πορεία στην προσφυγιά της γυναίκας του Hewan, με την οποία γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν στην Τουρκία. Μπήκε στη βάρκα εννέα μηνών έγκυος και έφερε στον κόσμο το παιδί τους μόλις έφτασαν εδώ.
Χριστιανοί Ορθόδοξοι, έπρεπε να βαφτίσουν- σύμφωνα με την παράδοση τους- το παιδί πριν γίνει 40 ημερών. Στη χώρα τους, μια χώρα με ένα από τα υψηλότερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας στον κόσμο, δεν θέλουν να πεθαίνουν τα παιδιά τους πριν τους δώσουν ένα όνομα…
Γνωρίσαμε τον Johannes και την Hewan στη Συνύπαρξη κι η πρόεδρός μας Βήλυ Τεντόμα- Ζερβού θέλησε να είναι αυτή η νονά.
Η βάφτιση έγινε στην εκκλησία της Βαρειάς και δεν της έλειπε τίποτα. Το αντίθετο, περίσσευε η συγκίνηση κι η χαρά!