ΧΙΟΣ : Το άστρο φτιαχνόταν με υπομονή σε οικογενειακά νυχτέρια στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας. Οι γυναίκες δήθεν γκρίνιαζαν «άντε τελειώνετε να βάλουμε βραδινό!» αλλά εμείς εκεί με κουβέντες για ζύγια και βάρος, για τα χρώματα και τον αέρα, για το πόσο ψηλά θα πάει. Βήμα το βήμα, το άστρο έπαιρνε σχήμα και μορφή.Πρώτα τα ρεγκλάκια που έφτιαχναν τις ακτίνες του, μετά ο σπάγγος, ούτε χοντρός να βαραίνει, ούτε πολύ λεπτός μήπως και κοπεί, μετά σιγά σιγά, με υπομονή και μαστοριά, το κόλλημα με τις κόλλες του χαρτιού που του έδιναν χρώμα και –σχεδόν- ζωή.
Το βράδι στο παιδικό μου μισοΰπνι έβλεπα τον χαρταετό να πετάει ψηλά. Αγέρωχος, ακατάβλητος, χαρούμενος και χρωματιστός.