ΧΙΟΣ :
Απόψε το βραδάκι, σαν άρχισε να γέρνει ο ήλιος και να πέφτει η δροσιά του δειλινού, κίνησα με τα πόδια για την παραλία.
Παλιά και γνώριμη η διαδρομή, μεσαριά από τα Παπαδάκικα.
Ψυχή στο δρόμο! «Έπρεπε να πάω από του Φλοίσκου…» σκέφτομαι. «Από κει θα κατεβαίνουν οι παρέες για τη θάλασσα, να απλώσουν τα σπιτικά καλούδια πλάι στη θάλασσα, να ψάξουνε να βρουν την τυχερή θαλασσινή πέτρα με τα βρύα- τη «μαλλιαρή», να βρέξουνε τα πόδια τους στο αρμυρό νερό για πρώτη φορά.
«Αναλήβεται ο Χριστός, ανελείβομαι κι εγώ!» όπως έλεγε κι η γιαγιά Ασπασία σαν έμπαινε για λίγο στο νερό ανήμερα της Αναλήψεως, σαν και σήμερα.

Βγήκα στην Μπέλλα Βίστα. Πού είν´οι παρέες που νοσταλγούσα τέτοια μέρα στον Καναδά; Πού´ναι οι οικογένειες με τα τραπεζομάντηλα; Πού’ναι τα καλαθάκια με τα μεζεδάκια; Με είχανε βέβαια προειδοποιήσει οι γνωστές και τα εξαδέλφια μου: “Καλέ, ποιός βγαίνει τώρα πια της Αναλήψεως;”

Είχανε δίκιο! Το πεζοδρόμιο γεμάτο από βιαστικούς περιπατητές που βγήκαν να κάνουν την καθημερινή τους κούρα, ένας-ένας, ή το πολύ δυο-δυο, τσεκάροντας βέβαια κάθε τόσο και το κινητό τους.
Στον μικρό τοίχο κοντά στο λιμανάκι, τρεις κυρούλες κάθονται κι απολαμβάνουν. «Ήρθατε να πιάσετε τη μαλλιαρή;» τις πειράζω. «Όχι, καλέ σεις. Εμείς εδωνά μεριά καθούμεστε κι ερχόμαστε κάθε βράδυ! Ποιός βγαίνει πια για τη μαλλιαρή;» «Εγώ θα πάω να ψάξω να βρω,» τους λέω και συνεχίζω αποφασισμένη το δρόμο, βολιδοσκοπώντας την ακρογιαλιά για να βρω το κατάλληλο σημείο.
Εκεί πια κοντά στην είσοδο του αεροδρομίου, αποφασίζω να δοκιμάσω την τύχη μου. Μπαίνω στο νερό, η θάλασσα ζεστή. Το νερό σκεπάζει τον αστράγαλο, μετά το γόνατο. Ετοιμάζομαι να βγω έξω, όταν παίρνει το μάτι μου την τυχερή πέτρα!

Με χαρά παίρνω το δρόμο του γυρισμού. Δείχνω την πέτρα με καμάρι στις γιαγιούλες. «Και του χρόνου νά´στε καλά να τηρήσετε το έθιμο!» μου εύχονται. Τις καληνυχτώ.
Παρακάτω τρεις ερασιτέχνες ψαράδες πίνουν ουζάκι πλάι στις βάρκες. Στο βάθος ένα καράβι ταξιδεύει.
Sophia Karasouli-Milobar
2 Ιουνίου 2022  ·