ΧΙΟΣ : Ο έρωτας για τη γνώση δεν σημαίνει βεβαιότητα αλλά ηδονή για τη γνώση· και γι’ αυτό η γνώση δεν είναι οριστική, αλλά αναζήτηση της αλήθειας η οποία στην πραγματικότητα δεν αφήνεται ποτέ να αποκτηθεί, γιατί η αλήθεια δεν υπάρχει σ’ όλα τα προβλήματα παρά μονάχα για μιά στιγμή· και δεν υπάρχουν προβλήματα που μέσα τους να υπάρχει μονάχα μια αλήθεια για πάντα.  Η αλήθεια είναι μια διαρκής αναζήτηση… Επομένως αν θέλει κανείς να τη βρει, κατέχει την αλήθεια. Να γνωρίζουμε όμως πως δίχως την αναλήθεια δεν θα υπήρχε ούτε κοινωνία ούτε πολιτισμός. Έτσι, το ψέμα είναι στην ανθρώπινη φύση και λειτουργεί ως “θεμέλιο” για την αλήθεια σ’ έναν κόσμο τού ψεύδους που προέρχεται από την ηθική! Απλά, υιοθετώντας ο άνθρωπος την ανώτερη ηθική κάνει ένα άλμα – υπερβαίνει τη φύση του, ξεχνώντας ότι λέει την αλήθεια με το περιτύλιγμα τού ψεύδους. Όμως, η αλήθεια κρύβεται στην έρευνα, όχι στην όποια έρευνα, αλλά στην έρευνα τού εαυτού μας δηλαδή στο “γνῶθι σαὐτόν”, κάτι που ο Ηράκλειτος εφαρμόζει με το “”ἐδιζησάμην ἐμεωητόν” δηλ. τον εαυτό μου γύρεψα κι ερεύνησα. Γιατί η αναζήτηση της αλήθειας και το νόημα της αληθινής ζωής κρύβεται μέσα στον άνθρωπο την οποία όμως ο κόσμος αιώνια θα αναζητεί. Και η αναζήτηση αυτή για τα υγιή μυαλά είναι μια ευχαρίστηση· όμως για τα άρρωστα μιά δοκιμασία…και η δοκιμασία αυτή οδηγεί τον άνθρωπο να σκεφτεί “ποιό είναι το νόημα” της πολιτικής του πορείας, αλλά και ποιός ο ρόλος και η συμβολή του στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η απάντηση βέβαια στο ερώτημα αυτό μοιάζει προφανής. Ωστόσο δεν απέχει πολύ από ένα στρατήγημα τεχνικής, που, αν και γίνεται αντιληπτό, εν τούτοις μπορεί να θεμελιωθεί μόνο στη θεωρία και γιατί όχι στη φαντασία…γιατί η πρόοδος τού ανθρώπου είναι άρρηκτα δεμένη με τη συγκάλυψη καθώς η ζωή του κυλάει σε αγνές, ευγενείς και ανώδυνες περιοχές, που όμως δεν έχουν καμία σχέση με τις απολαύσεις των πολλών. Αν και αυτό γίνεται αντιληπτό, εν τούτοις επικρατεί το ψεύδος και σταματά μπροστά στον…ευδαιμονισμό τής σκλαβιάς που όμως τού προσφέρεται ως αλήθεια. Όμως, η αναζήτηση τής αλήθειας δημιουργεί την έφεση για γνώση. Και εδώ η γνώση όπως και η αλήθεια είναι μια διαρκής διαδικασία η οποία απάδει από την μεταφυσική, όμως σχετίζεται με κάθε στιγμή τής εφήμερης ζωής, και γι’ αυτό απέχει από το ιστορικό “κτῆμα ἐς ἀεί” τού Θουκυδίδη· ακριβώς γιατί η “καθαρή γνώση στερείται ορμής”. Καθώς όμως η ορμή κρατάει όχι μόνο το βλέμμα αλλά και τα μάτια της ψυχής ανοιχτά, ας μην απελπιζόμαστε που δεν θα ζήσουμε σ’ έναν παραδείσιο κόσμο, γιατί ο “άλλος κόσμος” είν’ ένα μυστικό καλά κρυμμένο απ’ τον άνθρωπο αφού οδηγεί σ’ ένα ουράνιο Ουδέν. Γιατί, εν τέλει, αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η αιώνια ζωτικότητα και όχι η αιώνια ζωή. Και ενώ ο άνθρωπος κοιμάται αμέριμνα πάνω στην άγνοιά του και ονειρεύεται, πρέπει να γνωρίζει πως αυτή η μακαριότητα τον οδηγεί στην ανία τού αγελαίου, εκτιμώντας τις ψευδαισθήσεις ως αλήθειες με αποτέλεσμα το φρενάρισμα κάθε αναζήτησης· βοηθούσης και της γλωσσικής άγνοιας που παραμορφώνει τις έννοιες αντιστρέφοντας την αλήθεια, και τον καταδικάζει να πιστεύει σε μεταμφιεσμένα ψεύδη τα οποία -δυστυχώς – θεωρεί πιό πολύτιμα από την έρευνα για την αλήθεια, η οποία ωστόσο του παρουσιάζεται μεταμφιεσμένη και αυτή, αφού πηγάζει από τις “ανάγκες” τής κοινωνίας. Έτσι το ψεύδεσθαι γίνεται χρήσιμο και για τα μέλη τής κοινωνίας, αλλά και για την κοινωνία ως σύνολο.