ΧΙΟΣ : Γιάννη, επειδή μιλάμε με αισώπειους μύθους, εδώ και καιρό, ορίστε η απάντηση στον άξεστο και ανάγωγο Ινδό, που εμφορείται ακόμα, ως γεννίτσαρος ο ίδιος, από την αποικιοκρατική αντίληψη της Μητρόπολης Αγγλίας απέναντι στους υποτελείς της. Ο ίδιος βέβαια είναι αξιοθρήνητος διότι από θύμα μετέτρεψε τον εαυτό του σε θύτη. Είδες πώς μπορεί η Εξουσία, ρίχνοντάς σου ένα ξεροκόκκαλο να γλείφεις, να σε μετατρέπει από άγριο τσοπανόσκυλο σε πεκινουά τού καναπέ!!   Ο μύθος, που ακολουθεί δίνει την απάντηση στον κάθε άξεστο και “χωριάτη” της κάθε εποχής.
Ζεύς καί ἀλώπηξ (Μύθος Αισώπου)
Ζεὺς ἀγασάμενος ἀλώπεκος τὸ συνετὸν τῶν φρενῶν καὶ τὸ ποικίλον τὸ βασίλειον αὐτῇ τῶν ἀλόγων ζῴων ἐνεχείρισε. Βουλόμενος δὲ γνῶναι εἰ τὴν τύχην μεταλλάξασα μετεβάλετο καὶ τὴν γλισχρότητα, φερομένης αὐτῆς ἐν φορείῳ κάνθαρον παρὰ τὴν ὄψιν ἀφῆκεν. Ἡ δὲ ἀντισχεῖν μὴ δυναμένη, ἐπειδὴ περιίπτατο τῷ φορείῳ, ἀναπηδήσασα ἀκόσμως συλλαβεῖν αὐτὸν ἐπειρᾶτο. Καὶ ὁ Ζεὺς ἀγανακτήσας κατ’
αὐτῆς πάλιν αὐτὴν εἰς τὴν ἀρχαίαν τάξιν ἀποκατέστησεν.
Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι οἱ φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων, κἂν τὰ προσχήματα λαμπρότερα ἀναλάβωσιν, τὴν γοῦν φύσιν οὐ μετατίθενται.
[Ο Ζευς θαύμασε το κοφτερό μυαλό τής αλεπούς και την πονηριά της. Γι’ αυτό κι αποφάσισε να της εμπιστευτεί τη βασιλεία όλων τών ζώων. Παράλληλα ο Ζευς ήθελε, χαρίζοντας στην αλεπού τη βασιλεία τών ζώων, να εξακριβώσει αν η αλεπού, αλλάζοντας κοινωνική θέση, θα άλλαζε και τον ελεεινό της χαρακτήρα, δηλαδή τη μικροπρέπεια και τα χαμερπή της ένστικτα.
Μια φορά λοιπόν, καθώς μετέφεραν την αλεπού πάνω σε μια εξέδρα τ’ άλλα ζώα και πήγαιναν να την εγκαταστήσουν στο θρόνο ως βασίλισσα, εκείνη τη στιγμή ο Δίας αμόλησε ένα σκαθάρι μπροστά στα μούτρα τής αλεπούς.
Και βέβαια η αλεπού – επειδή είναι αλεπού – δε μπόρεσε ν’ αντισταθεί: κάνει ένα σάλτο να τσακώσει το μαμούνι, και πέφτει απ’ τον ψηλό θρόνο πάνω στον οποίο τη μετέφεραν.
Σαν είδε εκείνη τη σκηνή ο Δίας, απηύδησε, και, φυσικά, την επανέφερε πίσω στην παλιά της κατάσταση.
Ο μύθος διδάσκει ότι οι ευτελείς άνθρωποι, οι έχοντες χαμερπές και ποταπόφρόνημα, ακόμα κι αν φορτωθούν με φανταχτερά στολίδια, ακόμα κι αν ανέβουνκοινωνικά και οικονομικά, ακόμα κι αν ανελιχθούν σε υψηλές θέσεις εξουσίας,παραμένουν στη φύση τους «γύφτοι». Δηλαδή η ψυχική τους γυφτιά, η εγγενής«χωριατιά» τους ουδέποτε μετουσιώνεται σε ψυχική αριστοκρατία.
Παροιμίες: «Το γύφτο ’κάμαν βασιλιά κι αυτός γύρευε ρείκια» (Χίος).
«Τη γύφτισσα την πηγαίνανε ναν την κάμουνε βασίλισσα κι εκείνη έλεγε «Ρείκι για κάρβουνο» (Λευκάδα).
«Έκαμαν τον καρβουνάν βασιλέαν τσ’ είδεν τους πεύκους τσ’ ενεστέναξε» (Καστελλόριζο).
«Ο μάντης ρήας κι αν γενεί, πάλι μαγκειές (=μαντειές)μυρίζει» (Κύπρος)].